17/08/14 Olympique Marseille 0-2 Montpellier HSC

17/08/14 – 17:00
Olympique Marseille 0-2 Montpellier HSC
Stade Velodrome
50.774 toeschouwers
Ligue 1

Wedstrijd nummer zes deze vakantie is wedstrijd nummer 150 voor onze site. Marseille en haar Stade Veldrome is de bestemming. Eigenlijk net een paar jaartjes te laat want het Stade Veldrome is de afgelopen jaren grondig gerenoveerd en voorzien van een dak, allemaal voor weer zo’n vervloekt landentoernooi. Het liefst hadden we dit stadion natuurlijk nog gezien zonder dak, maar goed. Ook met dak blijft het een mooi stadion en we hebben dan ook erg veel zin in deze trip.

Hoogtepunt uit de geschiedenis van deze gigantische club, die in 1899 werd opgericht, vond plaats in 1993: met spelers als Cantona, Deschamps en Völler werd de Champions League veroverd ten koste van AC Milan. Over deze prijs hangt echter een flinke schaduw. Drie jaar na het winnen van de prijs werd bekend dat, om zich ten volle op de Champions League finale te kunnen concentreren, spelers van Valenciennes waren omgekocht in wat voor Olympique Marseille de kampioenswedstrijd was.
Gevolg was dat de titel werd geschrapt en L’OM naar de tweede divisie werd teruggezet. Vervolgens kreeg de club ook haar financiën niet op orde waardoor de club noodgedwongen nog een jaar op het tweede niveau moest acteren.
Desondanks heeft de Zuid-Franse topclub een indrukwekkende palmares. De titel werd negen keer veroverd. Daarmee heeft de club, op AS Saint-Etienne na, de meeste titels op haar naam.

Volgens goed gebruik waren we weer ruim op tijd in Marseille. In Nederland willen we nog wel eens op het laatste moment aankomen kakken, maar niet in Frankrijk. Dit is ons al twee keer goed van pas gekomen. Bij Montpellier hebben we de hele stad gezien omdat we een adres hadden aan totaal de verkeerde kant van de stad.
Bij Lyon vonden we het stadion wel direct, maar duurde het bijna een uur voordat we aan de beurt waren om onze kaartjes op te halen.
Vandaag waren we zo’n twee uur van te voren bij het totaal verbouwde Stade Velodrome. Onze missie was, zoals bij elke wedstrijd, sjaal en kaartjes.
We begonnen ons rondje om het stadion. Helaas was de omgeving van het stadion nog één grote bouwput waardoor we, op z’n zachtst gezegd, niet de meest ideale route konden lopen naar de andere zijde. Het duurde dan ook bijna 20 minuten voordat we de andere korte zijde van het stadion bereikten. Daar sloten we braaf aan in de rij, waar ons na zo’n 20 minuten wachten doodleuk werd verteld dat de kaartjes niet hier klaar lagen, maar aan de andere kant van het stadion.
Enigszins geërgerd liepen we terug naar de andere zijde waar we ons beste Frans nodig hadden om de Billeterie te vinden. Nu komen wij niet veel verder dan “oui, non, bierre, stade en que?”, dus het schoot niet heel erg op. Uiteindelijk toch gevonden en met nog zo’n 15 minuten gingen we op weg naar onze gate.
We liepen recht op gate 3 af, waar we 17 moesten hebben. Vol goede moed en met flinke haast koersen we linksom om het stadion heen. Uiteindelijk kwamen we tot de fantastische ontdekking dat er maar 18 gates zijn en onze gate praktisch op het punt lag waar vandaan we voor het zoveelste rondje om het stadion vertrokken.

Enfin, (da’s Frans) enkele minuten voor de aftrap betraden we het verrassend grote Stade Velodrome. Uiteraard kende we het van de foto’s maar in het echt leek het stadion vele malen groter. De trappen waren erg stijl, voor ons jonge goden geen probleem, maar we zagen flink wat Franse tientonners zuchtend en kreunend de trappen op komen.

Voorafgaand aan de aftrap stelden de diverse sfeergroepen van Marseille zich voor aan de spelers en vica versa. Dit resulteerde in heel wat doekjes en pyro. Iets wat we graag zien.
Nadeel van deze vele aparte groepen is dat iedereen zijn eigen kunstje aan het doen is waardoor er nooit echt een lied massaal door het stadion galmt. Enkel het “Aux Armes” bij de opkomst zorgde voor een kippenvel momentje.

Het valt ons sowieso erg op dat in Frankrijk er veel verschillende ultra groepen zijn bij dezelfde club. Lyon kent er twee, ACA ook en nu oversteeg Marseille dit aantal flink. Wij hebben vooral de indruk dat al deze kleine groepjes er vooral zijn voor de mannetjes met hun eigen ego. Ze willen ook zelf op een trommel rammen en door een megafoon schreeuwen. Dit vinden ze blijkbaar belangrijk dan als één grote blok massaal achter de club staan.

Op het veld was het alles behalve spektakel wat Marseille ervan maakte. De tijden dat met Marseille en Lyon de twee topclubs uit Frankrijk waren genoemd ligt ver achter ons.
Als Rotterdammers herkende we veel van Feyenoord in deze club; groot stadion, grote aanhang, fanatieke aanhang, hoge verwachtingen maar een elftal dat er geen pepernoot van kan.
Montpellier speelde hetzelfde spelletje als Bordeaux speelde tegen hun. Ze hingen achteruit en probeerde er met counters gevaarlijk uit te komen. Dit lukte ze aardig en ze handen met deze tactiek meer kansen dan Marseille. Na achtien minuten spelen bleek deze speelwijze al succesvol. Mounier zette de gasten op voorsprong.
Een voorsprong die ze niet meer uit handen zouden geven.

In de rust was de missie iets te eten en te drinken te scoren. Ook een hele opgave in dit land. “Deux eau” lukte nog wel, maar toen we vroegen om “une baquette poulet” kwam er een hele rare zin uit de mond van de barkeeper. Alles wat er bij ons uitkwam was: “oui”. Dit leek de barkeeper wel te bevallen want hij kwam terug met een poepchique broodje seafood, met verse sla en prima saus. Dit alles voor maar 3,50; een prijs die zeker in dit land waar een grote bier 5 euro kost, zeer redelijk is. Het is weer eens wat anders dan een klef broodje met een platgeslagen hamburger.

Met ons luxe broodje en flesjes water namen we onze zetels weer in voor de tweede helft. Ze hadden net zo goed de videoband van de eerste helft nog een keer kunnen laten zien want er veranderde werkelijk niets. Marseille bleef aanvallen maar verprutste het in de eindfase van de aanval. Montpellier vond het allemaal wel best en counterde er vrolijk op los. Dit resulteerde uiteindelijk in de 0-2. De eindstand.